zo tekende hij alle kattenbelletjes af
die op tafel lagen te wachten op ons.....
de pa
schrijft nu al lang geen briefjes,
rijmelarijtjes,
of berekeningen meer
zijn vingers maken nu
vegende,
strelende,
wrijvende,
draaiende,
schrijvende bewegingen
zijn vuisten
waar hij ooit wel eens zal mee gezwaaid hebben
als gedreven 'délégé'
zijn vuistjes geworden,
vuistjes waarmee hij nu zijn bedsprei vasthoudt,
vastklemt,
om nooit meer los te laten.....
langzaam maar zeker takelt hij verder af........
het is een raar,
niet te stoppen beestje,
dat dementieproces.
ik sta erbij
en ik kijk er naar....
